WYGLĄD OGÓLNY
Alaskan Malamute to rasa ukształtowana przez naturę, a nie przez człowieka. W jego środowisku naturalna selekcja gwarantowała przetrwanie oraz możliwość rozmnażania się jedynie najsilniejszym oraz najbardziej energicznym i żywiołowym zwierzętom. Dzisiejsze psy zachowały wiele z tej pierwotnej siły pozwalającej na przetrwanie w ekstremalnych warunkach pogodowych.
Malamuty służyły Inuitom jako psy użytkowe, dlatego również dzisiaj powinny charakteryzować się dobrą budową oraz wspaniałą kondycją. Ich praca wymagała zarówno siły jak i wytrzymałości, dlatego hodowcy powinni dążyć do wypracowania równowagi pomiędzy tymi cechami. Malamut nigdy nie powinien być przesadnie muskularny . Jego łapy muszą być doskonale uformowane. Przód oraz tył powinien prawidłowo współgrać ze sobą. Kształt głowy, znaczenia, czy osadzenie ucha są ważnymi cechami kształtującymi typ tej rasy.
Macierzysty klub rasy tworząc wzorzec Alaskan Malamute chciał podkreślić różnice pomiędzy psami pociągowymi a wyścigowymi. Określenie malamuta jako „ciężkiego psa pociągowego” służyło odróżnieniu go od jego znacznie lżejszego kuzyna - Siberian Husky. Choć zdarzało się, że husky były wykorzystywane do transportowania ciężkich ładunków, to jednak ich budowa znacznie bardziej predysponowała ich do innego rodzaju pracy. Siberiany doskonale sprawdziły się w wyścigach zaprzęgów, natomiast malamuty z założenia nie są psami wyścigowymi.
WZROST, WAGA, PROPORCJE
AMCA przez prawie 60 lat istnienia, pomimo sporych nacisków aby zmienić obowiązujące standardy i dopasować je do nowych trendów, nie odstąpił od wymagań wzorca dotyczących wzrostu i masy ciała Alaskan Malamute. Od czasów gorączki złota aż do ekspedycji na Arktykę, ten 63-centymetrowy i 38-kilogramowy pies udowodnił swą wysoką wydajność w ciągnięciu ładunków na dużych dystansach, przy równoczesnym niewielkim zapotrzebowaniu na pożywienie.
Przy ocenie wzrostu malamuta musi być brany pod uwagę długi i sztywny włos znajdujący się na jego karku. Obfite futro może wprowadzać w błąd przy ocenie wzrostu, proporcji czy kątowania, dlatego sędzia nigdy nie powinien oceniać psa jedynie wizualnie. Przy tak obfitej szacie tylko sędziowanie rękoma daje możliwość zorientowania się, co tkwi pod futrem.
Malamut nie może być psem przysadzistym czy krótkonożnym, ale też nie powinien być szczudlasty. Jego sylwetka nie powinna być wpisana w kwadrat, ale też nie powinna być zbyt wydłużona, gdyż powoduje to osłabienie grzbietu. Malamut nie powinien też mieć nadwagi, ani też być wychudzony.
GŁOWA
Wyraz pyska malamuta wyróżnia go spośród jego arktycznych krewniaków. Łagodny i przyjazny wygląd jego spojrzeniu nadają brązowe, skośnie osadzone oczy o migdałowym kształcie. Jakkolwiek oczy mogą przybierać różnorodne odcienie brązu, to preferowanym kolorem jest ciemny brąz. Oczy żółte ujmują spojrzeniu łagodności, zaś czarne są zbyt srogie. Oczy o okrągłym lub wyłupiastym kształcie są nie tylko nieatrakcyjne w wyglądzie, ale również są znacznie bardziej narażone na uszkodzenia. Czaszka powinna mieć kształt obszernego klina, lecz nie może być przy tym toporna, przesadnie masywna ani też zbyt drobna czy delikatna. Głowa malamuta, podobnie jak u wilków, stanowić powinna jedną bryłę z umiarkowanie zaznaczonym przełomem nosowo-czołowym. Zbyt płytki oraz zbyt głęboki stop wpływa na nieprawidłowe osadzenie oczu i stanowi poważną wadę.
Masywna, lekko zwężająca się ku nosowi kufa powinna być tej samej długości co czaszka. Zbyt spiczasta powoduje, iż wydaje się być słaba. Szczęki malamuta powinny być szerokie, a zęby mocne. Tendencja w kierunku występowania braków w uzębieniu jest dziedziczna, dlatego powinno się promować pełne uzębienie i zgryz nożycowy.
Fakt, iż Inuici pozbawiali swe psy kłów, jest związany z koniecznością zapobiegania wzajemnemu ranieniu się psów podczas bójek i dziś nie ma żadnego uzasadnienia. Wynikiem adaptacji malamuta do trudnego arktycznego klimatu są również przylegające i dość suche wargi. Ich kolor powinien być czarny, lecz niektóre psy wraz z wiekiem mogą tracić intensywność pigmentu po wewnętrznej stronie warg. Jednakże nos, zewnętrzna strona warg i obwódki oczu powinny pozostać czarne, nigdy zaś różowe. Dopuszczalne jest pojawiające się rozjaśnienie pigmentu na środku trufli nosa – tzw. „śnieżny nos. Zmiany te mogą zanikać w trakcie ciepłych pór roku i pojawiać się znowu w trakcie zimy. Nie są one jednak skutkiem braku pigmentacji.
Osadzenie oraz kształt i wielkość ucha to ważna cecha wyglądu malamuta. Standard używa w ich opisie słowa „średni”. Jednak odnosić to należy do ras psów północnych. Wszystkie te psy mają stosunkowo niewielkie uszy, aby zminimalizować ryzyko odmrożeń i chronić przed utratą ciepła. Uszy malamuta są mniejsze w stosunku do głowy niż uszy jego kuzyna Siberian Husky, zaś u obu tych raz znacznie mniejsze niż np. uszy owczarka niemieckiego. Idealne malamucie ucho powinno mierzyć od nasady do szczytu nie więcej niż 7-10 cm., powinno być grube, stać pewnie, nie chwiać się, ani nie opadać. Osadzenie uszu jest bardzo istotne. Powinny być one szeroko rozstawione, ich dolna zewnętrzna krawędź powinna znajdować się na przedłużeniu linii oka. Uszy nigdy nie powinny być osadzone zbyt blisko siebie.
Podczas pracy lub aby zademonstrować swą przyjazną postawę pies może tulić uszy lub kłaść je po sobie. Jest to również typowe zachowanie dla szczeniąt.
SZYJA, TUŁÓW, GRZBIET
Jak wszyscy mieszkańcy Arktyki, Malamut ma zwartą budowę ciała. Jego grzbiet winien być krótki zaś lędźwie wystarczająco długie aby umożliwić psu elastyczny, wydajny ruch. Jednakże nadmierna długość lędźwi nie jest wskazana, gdyż osłabia wydajność ruchu. Klatka piersiowa malamuta powinna być na tyle głęboka, aby była zdolna pomieścić dobrze wykształcone płuca, niezbędne do zaspokojenia zapotrzebowania na tlen tego wytrzymałego zwierzęcia. Nie powinna być zbyt szeroka, gdyż powoduje to odstawanie łokci i osłabia przód. Patrząc na sylwetkę malamuta z boku, przedpiersie powinno być widoczne, należy zwrócić na to uwagę i upewnić się, że jest to pierś a nie futro. Bez poprawnie ukształtowanego przedpiersia konstrukcja frontu nie będzie poprawna.
Właściwe kątowanie łopatki zapewnia dobry wykrok i wydajny ruch. Łopatka i kość ramienna powinny być tej samej długości, niestety wiele dzisiejszych psów ma krótkie ramię. Wada ta powoduje brak płynności ruchu. Pies o dobrym ramieniu będzie miał wystarczającą długość szyi aby móc prezentować miły dla oka łuk, kiedy patrzymy na psa z boku. Zbyt krótka szyja, wynikająca ze zbyt stromego przodu, oraz płytka i słaba klatka piersiowa powodują obniżenie sprawności i wydajności psa.
Linia górna delikatnie powinna opadać w stronę zadu. Nie powinien jednak być to spadek zbyt stromy czy gwałtowny. W ruchu, grzbiet powinien być dobrze związany i stabilny. Niedopuszczalne jest kiwanie się na bok. Zła linia górna wskazuje na słabość i stanowi poważną wadę.
Sierpowato wygięty ogon Malamuta dotyka linii grzbietu samą końcówką. Ogon może być opuszczony kiedy pies jest znudzony, niezadowolony, zmęczony czy też jest mu po prostu za gorąco. W każdym innym przypadku, dopóki poprawne noszenie ogona jest zachowane (np. w ruchu), należy to traktować raczej jako wyraz nastroju psa niż wadę budowy. Podczas pracy wymagającej od psa wysiłku ogon często jest opuszczony tuż poniżej linii grzbietu. Wiele psów wystawowych nauczonych jest noszenia podniesionej głowy, lub robią to z powodu słabych barków. Jednakże psy pracujące, w kłusie, trzymają głowę niżej i nie powinny być za to karane.
Przednie kończyny widziane od frontu powinny mieć wygląd prostych, równoległych kolumn, nie wykręconych w nadgarstkach. Spośród północnych psów zaprzęgowych Alaskan Malamute wyróżnia się najmocniejszą kością, jednakże ta cecha powinna być oceniania w odniesieniu do psów północnych, a nie do psów w ogóle. Przesadna grubość kości sprawia, że pies wygląda ciężko i niezdarnie. Alaskan Malamute nie powinien przypominać z wyglądu psów ras molosowatych, takich jak bernardyn czy nowofunland, które to charakteryzują się naprawdę mocną kością. Umiejętne przygotowanie szaty do wystawy może sprawiać wrażenie, że kość wydaje się grubsza niż jest w rzeczywistości, dlatego ważne jest aby była oceniana poprzez dotyk.
Ustawienie kończyn ma ogromny wpływ na funkcjonowanie stawów i ścięgien. Nadgarstki mają za zadanie amortyzowanie uderzenia o podłoże. U malamuta powinny być one umiarkowanie pochylone, gdyż zbyt strome zmniejszają amortyzację, zaś nadmiernie pochylone u psa o tej masie obciążają ścięgna i mogą ulegać częstym uszkodzeniom. Strome nadgarstki często towarzyszą stromemu ramieniu.
Stare przysłowie mówi, że „psy zaprzęgowe są dobrze zbudowane od podstaw”. Oznacza to, że dobre stopy są fundamentem wydajności. Powinny być zwarte i głębokie, o dobrze wykształconych poduszkach. Stopy powinny być zwarte, miedzy palcami nie powinna być widoczna wolna przestrzeń pomiędzy którą mógłby dostawać się śnieg zbijający się w lodowe kule i raniące psią łapę. Malamucia stopa powinna być duża, w kształcie przypominać rakietę śnieżną, tak aby była wstanie rozkładać ciężar ciała na większą powierzchnię i tym samym zapobiegać zapadaniu się w śnieg.
Zad Malamuta opada delikatnie, nigdy nie powinien być stromy czy płaski. Tak jak łopatka i ramię, kości udowa i podudzia powinny być podobnej długości i aby pies mógł się harmonijnie poruszać powinny się łączyć pod podobnym kątem. Umiarkowanie kątowany i nisko osadzony staw skokowy zapewnia dobry „tylny” napęd. Kończyny zadnie widziane z tyłu powinny być proste, równoległe i prostopadłe względem podłoża. Postawa krowia, iksowata czy beczkowata stanowi wadę i zle wpływa na wydajność i harmonię ruchu.
SZATA
Struktura, budowa i jakość szaty ma kluczowe znaczenia dla przetrwania w ciężkim arktycznym klimacie. Szata okrywowa u matamutów jest stosunkowo szorstka i twarda w porównaniu z miękkim wełnistym podszerstkiem. Zbyt twardy włos okrywowy sterczy sztywno i naraża podszerstek na działanie pogody. Włos okrywowy zbyt miękki, bez względu na długość, naraża podszerstek na penetrację śniegu, lodu i wody. Miękki i długi włos jest podwójnie niepożądany, podobnie jak szata pozbawiona podszerstka (za wyjątkiem okresów wymiany futra). Pożądana długość futra to ok. 2,5 – 4 cm na bokach i 7-10 cm na portkach, kryzie i ogonie. Zazwyczaj suczki mają skromniejszą niż psy szatę.
Jakiekolwiek sztuczne próby usztywnienia zbyt miękkiego włosa, czy skrócenia zbyt długiego są niedopuszczalne. Dopuszcza się jedynie modelowanie stóp.
Wzorzec był zmieniany tak, by dopuszczał znaczenia i umaszczenia uznane za nowe i atrakcyjne. Ostanie zmiany dopuściły rude i sobolowe umaszczenie, ale wciąż nie uznano błękitnego. Na charakterystyczny wygląd malamuta, bez względu na kolor szaty, zasadniczy wpływ mają znaczenia. Ich rodzaje są dokładnie opisane i powinny być absolutnie symetryczne. Niesymetryczne białe znaczenia i białe łaty (poza plamką na karku) są niedozwolone.
RUCH
Aby przeżyć Malamut musiał pracować, dlatego wydajny ruch jest podstawą. Malamut to pies usportowiony, atletyczny i wytrzymały . Jego ruch jest lekki, nie wymagający wysiłku, niezmordowany. Jego silny „tylny” napęd zapewnia dobre wybicie i przestrzenny, wydajny krok.
PODSUMOWANIE
Pomimo, że malamuty często poprzez agresje wyrażają swoją chęć dominacji nad innymi psami, w stosunki do ludzi powinny być przyjazne i delikatne. Jakikolwiek przejaw agresji względem ludzi jest nie do zaakceptowania. Malamut nie jest psem obronnym, który ostrzega przed obcymi głośnym szczekaniem czy warczeniem. Psy zachowujące się w ten sposób nie prezentują prawidłowego i typowego temperamentu malamuta i z pewnością nie powinny być tolerowane na ringu.
W swej prawidłowej formie malamut jest fenomenem wydajności. Dobrze zbudowany i znacznie lepiej niż jego północni kuzyni rozwinięty, nigdy nie będzie karykaturą molosa ani też niezdarną, powolną kluchą. Podstawą funkcjonowania malamuta jest dobry stan jego kończyn oraz prawidłowy sposób poruszania się. Interpretując standard, tyle samo uwagi należy poświęcić atrybutom wytrzymałości, jak również tym wyrażającym jego solidną budowę.
Przez cały wzorzec przewijają się trzy przymiotniki najlepiej opisujące malamuta: SILNY
POTĘŻNY
MOCNY
... i taki z pewnością jest: on - Alaskan Malamut - król psów ras północnych.
Powyższy komentarz został opracowany na podstawie książki B.Brooks "The Alaskan Malamute.Yesterday and today" za zgodą autorki, opracowała Monika Cylwik.